Yüce Yaratıcının Adıyla...

Gecenin bir yarısı, yatanlar rahatsız olmasın diye kısık sesle dinlediğin Zeynep mersiyesinden dökülen ağıtlar yüreğini her saniye biraz daha sıkar. Sonra bomba yumağına dönmüş yüreğin yükselir, yükselir ve sonunda gözünden akar. Akan göz pınarından avucunu doldurur sonra şiirine mürekkep edersin...

Çileler Anası Hz. Zeyneb'e Takdim Ediyorum:

ZAFER ANDI

Ben Zeyneb’im! Elimde Haydar sancağı

Bize  üstattır Cebrail,  peygamber ocağı

Çağırdım  Necef’ten   Mürteza  babamı

Çünkü  Hüseyin’e  ayrılık  mersiyesi  DİYECEĞİM

Ne dağlar   ne   çöller yıldıramaz bu yoldan

Her yediğim kırbaçta fereç duası diyeceğim

Bilmiyorum hangi günah çıkardı bizi bu yurttan

Kan  gözyaşımı  Ekber’in gömleğiyle  SİLECEĞİM

 

Alışmamıştı gözler bir yiğit kadına

Ne Şam harabeleri ne zalim fırtına

Bu yol vefa yoludur büyük yaratana

Esir devemden ayağımdaki zincirlerle  İNECEĞİM

 

Her kahraman Yezid kalesinden geçer

Her Zeyneb  Hüseyin’e vefa andı içer

Yaratan Gâl’u Bela’dan bu andı seçer

Tüm insanlara, Hüseyin kıyamını ÖĞRETECEĞİM

 

Çekilin!  Zafer  andıyla  geldim ben!

Küfrün kalesini yıkacak seldim ben!

Anam Zehradır, Muhammed dedem!

Haykırıp zulme mesajımı, Kevser suyu İÇECEĞİM

 


Bu yolun sonu varmaksa Yezid önüne

Hak yolun zafer marşını söyleyeceğim

Zeynep olmanın yolu geçmekse şahadetten

Adını  söyleyerek son  bir kez CAN VERECEĞİM

            Ya Hüseeyn….

Onurşan