Kur’an-ı Kerim’in, ilim ve bilgiye verdiği değer ve önemin bir benzeri daha hiçbir semâvi kitapta görülmez. Bu konuda, yalnızca Kur’an’ın, İslâm’dan önceki Arapların bedevilik dönemini Cahiliyet Dönemi olarak adlandırdığını hatırlatmamız bile kâfidir.

Kur’an-ı Kerim, bir çok ayette -ayetlerin çokluğu dolayısıyla buraya almıyoruz- gökyüzündeki ayetler, parlayan yıldızlar, onlarda meydana gelen ilginç değişiklikler ve onları egemenliği altında tutan sağlam kanunlar üzerinde düşünülmesini istiyor.

Müslümanlar arasında, yalnızca Kur’an’ı konu edinmiş ilimler de vardır. Bu ilimlerin ortaya çıkışı, Kur’an’ın inzal olduğu ilk günlere kadar geri gider.

Hiç şüphesiz bugün müslümanlar arasında yaygın olup öğrenimi yapılan dini ilimlerin kuruluş tarih, Peygamber (s.a.a) bi’setine, ve Şer’i ve ilahi bilgileri beraberinde bulunduran Kur’an’ın nüzulüne kadar ulaşır.

Ve Kur’an’ı (sure ve ayetlerini) birbirinden ayırdık ki onu insanlara dura-dura, yavaş-yavaş okuyasın ve onu azar azar indirdik.

Bir kaç kez deyinildiği gibi Peygamber-i Ekrem (s.a.a) in zamanında Medine’de teşkil edilen bir heyet, Kur’an-ı Kerim’i okumak, öğrenmek ve öğretmekle meşgul oluyordu.

Peygamber-i Ekrem (s.a.a) zamanında yaşayıp Kur’an’ın öğrenilmesi ve öğretilmesiyle uğraşan sahabeler, kârilerin ilk tabakası sayılmakta.

Üçüncü tabakadan olan yedi kâri, halk arasında büyük şöhret kazanmış ve kırâat konusunda diğer kârileri gölgede bırakacak şekilde merci’ durumuna gelmişlerdir.

Kur’an ayetlerinin sayısına dikkat etmek Peygamber-i Ekrem (s.a.a) zamanında başlamıştır.