İfa­de­nin ori­ji­na­lin­de ge­çen "ey­man" ke­li­me­si de "ye­min"in ço­ğu­lu­dur ve "ant iç­me" an­la­mı­na ge­lir; "sağ" el an­la­mın­da­ki "ye­min"den tü­re­miş­tir. Çün­kü Araplar için­de and iç­me, an­laş­ma ve alış veriş yap­ma­da, sağ el­ler­le mü­sa­fa­ha ya­pı­lır­dı.

Bu ayet­ler gru­bun­da, bo­şan­ma­nın, bo­şan­ma son­ra­sı bek­le­me sü­re­si­nin (id­det), bo­şan­mış ka­dı­nın ço­cu­ğu­nu em­zir­me­si­nin ve bir par­ça da na­ma­zın hü­küm­le­ri ele alı­nı­yor.

Bin­ler­ce ki­şi iken ölüm kor­ku­suy­la yurt­la­rın­dan çı­kan­la­rı gör­me­din mi? Bu ifa­de­nin ori­ji­na­lin­de ge­çen "te­ra" fi­i­li­nin mas­ta­rı olan "ru'yet (= gör­mek)" ke­li­me­si bu­ra­da "bil­mek" an­la­mın­da kul­la­nıl­mış­tır.

Ayet­ler ara­sın­da­ki açık bü­tün­lük ya­ni sa­va­şın farz kı­lı­nı­şı ile gü­zel borç (karz-ı ha­sen) ara­sın­da­ki iliş­ki Ta­lut, Da­vud ve Ca­lut kıs­sa­sın­dan el­de edi­len so­nuç, bu ayet­le­rin bir ke­re­de in­di­ği so­nu­cu­nu çı­ka­rı­yor kar­şı­mı­za. Bu ayet­ler­den amaç, sa­vaş­la ha­yat bağ­lan­tı­sı­nı or­ta­ya çı­kar­mak, bir mil­le­tin di­ni ve dünyevî ha­ya­tın­da iler­le­yi­şi­ni ve ger­çek mut­lu­lu­ğa eriş­me­le­ri­ni sağ­la­yan ru­ha işa­ret et­mek­tir.

As­lın­da bu iki aye­tin akı­şı, ci­ha­dı em­re­den, ha­yır amaç­lı har­ca­ma­la­rı teş­vik eden, ar­dın­dan müminler ge­rek­li ib­ret ders­le­ri çı­kar­sın­lar di­ye Ta­lut'un sa­vaş kıs­sa­sı­nı su­nan ön­ce­ki ayet­le­rin akı­şın­dan bü­tü­nüy­le uzak de­ğil­dir.Ha­tır­la­na­ca­ğı gi­bi söz konusu ayet­ler

Fa­ti­ha Suresi'n­de "Al­lah" laf­zı ile il­gi­li ola­rak is­ter "ele­he'r-re­cu­lu (=şa­şır­dı)" kö­kün­den, is­ter "ele­he'r-re­cu­lu (=kul­luk et­ti)" kö­kün­den alın­mış ol­sun, işa­ret yo­luy­la tüm ke­mal sı­fat­la­rı­nı üze­rin­de top­la­yan zat an­la­mı­nı ifa­de eder de­miş­tik.

İfa­de­nin ori­ji­na­lin­de ge­çen "ik­rah" kelimesi, bir kim­se­yi rı­za­sı ol­mak­sı­zın bir işi yap­ma­ya zor­la­mak an­la­mı­na ge­lir. "er-Rüşd ve­ya er-rü­şüd" ise; bir şe­yin ger­çek­li­ği­ne, işin as­lı­na ve doğ­ru yo­la ulaş­ma de­mek­tir. Kar­şı­tı ise "el-ğayy" (sa­pık­lık)tır. Bu iki kav­ram. "hi­da­yet" ve "de­la­let"ten da­ha ge­nel kap­sam­lı­dır.

Yu­ka­rı­da sun­du­ğu­muz ayet­le­rin ana te­ma­sı tev­hid esas­lı inanç sis­te­mi­dir. Al­lah'ın tek ve or­tak­sız ilâh­lı­ğı­dır. Do­la­yı­sıy­la, bun­dan ön­ce­ki ayet­ler­le bağ­lan­tı­lı ol­ma­ma­la­rı dü­şü­nü­le­mez. O ka­dar ki, tü­mü­nün bir­lik­te in­miş ol­ma­la­rı ih­ti­ma­li de mev­cut­tur.

Ayet­le­rin akı­şı, hep bir­lik­te ha­yır amaç­lı har­ca­ma­nın (in­fak) açık­lan­ma­sı ile il­gi­li ol­ma­la­rı ve içe­rik ve amaç ba­kı­mın­dan bir­bir­le­ri­ne dö­nük ol­ma­la­rı açı­sın­dan, bir ke­re­de in­dik­le­ri­ni gös­te­ri­yor.

Ayet­ler fa­iz ya­sa­ğı­nı pe­kiş­tir­me­ye, fa­iz­le mu­a­me­le eden­le­re sert eleş­ti­ri­ler yö­nelt­me­ye dö­nük­tür. İlk kez ya­sa koy­ma­ya öz­gü bir ifa­de tar­zı de­ğil­dir bu. Ya­sa koy­ma di­li bun­dan fark­lı­dır. Fa­iz­le il­gi­li ya­sa­ğı ilk kez bil­di­ren ayet ola­rak Âl-i İm­rân Suresi'n­de yer alan şu aye­ti ör­nek gös­te­re­bi­li­riz

Eğer üze­rin­de hak olan dü­şük akıl­lı..." de­nil­me­si i­fa­de­sin­de za­mir kul­la­nı­lıp ye­ri­ne açık işa­re­tin "üze­rin­de hak olan" yer al­mış ol­ma­sı, ifa­de­de­ki za­mi­rin "ya­zan ki­şi­ye" dö­nük sa­nıl­ma­sı şek­lin­de­ki bir ka­rı­şık­lı­ğı ön­le­me­ye yö­ne­lik­tir.

Bu ifa­de, yü­ce Al­lah'ın gök­ler­de ve yer­de bu­lu­nan tüm ya­ra­tıl­mış âlem­le­re olan ma­li­ki­ye­ti­ni ve on­la­rın Al­lah'ın mül­kü ol­du­ğu­nu vur­gu­lu­yor.

İn­ce­le­di­ği­miz bu iki ayet, bü­tün su­re­de açık­la­nan ay­rın­tı­lı de­ğer­len­dir­me­le­rin bir öze­ti ni­te­li­ğin­de­dir.

Kur'ân-ı Kerim, Resulullah'ın (s.a.a) sünneti ve pak Ehlibeyti'nin adap ve siyeri eşliğinde büyük bir akait, fıkıh, hukuk ve ahlâk hazine-sidir.

Yüce Allah, "Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla" buyurarak sureye başlıyor. Kimi zaman insanlar bir iş yaptıkları zaman veya bir işe başladıkları zaman, çok saygı duydukları ya da büyük olarak kabul ettikleri